Weekje op de Kalista deel 1

Op een spookachtig Schiphol begaven we ons naar de borden met informatie over vetrekkende vluchten. De normaliter ellenlange lijst die 4 schermen met 2 pagina’s bedekt had plaatsgemaakt voor een korte lijstje dat nog minder vluchten bevatte dan de ingrediëntenlijst van het gemiddelde recept uit een standaard kookboek. Gate B30, on-time, boarding starts in 20 minutes; gelukkig, nog genoeg tijd voor koffie dus.

Bij de bagagecheck aangekomen bleek dat we onze eigen verwachtingen toch iets te optimistisch hadden gemanaged. Een lange rij met mensen, ieder op 1,5 meter afstand van elkaar en een ruime meerderheid met mondkapje, doemde voor ons op. Alle passagiers, voor het kleine aantal vluchten dat nog wel vertrok, werden door Schiphol kostenefficiënt door hetzelfde “checkpoint” begeleid naar de enige vertrekhal die nog operationeel leek te zijn.

De weg naar Gate B30 leidde ons langs gates 1 t/m 29 waar grote groepen mensen dicht op elkaar klaar stonden om te boarden naar o.a. de bestemmingen Milaan, Zurich en Stockholm — de 1,5-meterregel leken mensen bij de security check te hebben achtergelaten. Zo ook bij Gate B30, waar we uiteindelijk wel met een busje per groep van maximaal 10 personen naar onze KLM Cityhopper werden vervoerd voor vlucht KL1155 naar Gothenburg. Na bij binnenkomst vriendelijk te hebben geglimlacht naar de stewardess, en ik daarna besefte dat dit met mijn mondkapje op weinig zinvol was geweest, troffen we een vol vliegtuig met mondkapjes die schouder aan schouder strak voor zich uitkeken. Een gekke gewaarwording, maar de 15 minuten vertraging die we uiteindelijk opliepen was genoeg om er aan gewend te raken alsof het nooit anders was geweest — bizar hoe dat toch werkt.

De vlucht verliep niet anders dan anders en binnen 1,5 uur raakte de KLM Cityhopper van vlucht KL1155 met een zachte landing de grond van Gothenburg Landvetter Airport. Met lichte spanning zetten we voet aan de grond op Zweedse bodem — de verwachting was toch dat er misschien een korte ondervraging zou plaatsvinden — waar wij uiteindelijk vriendelijk begroet werden door de douane.

Vanaf het vliegveld vervoerde de lokale taxidienst ons in ruim 20 minuten naar de Göteborgs Kungliga SegelSällskap, waar we met open armen werden ontvangen door de kapitein van de Kalista, die na een paar eenzame dagen reikhalzend had uitgekeken naar de aankomende crew change. Met de eenzaamheid bleek het uiteindelijk mee te vallen nadat bij aankomst op de Kalista al snel duidelijk werd dat er inmiddels vriendschappen waren gesloten met schippers van omliggende jachten. Zeekaarten werden uitgeleend, nummers gedeeld en tips werden gegeven door respectievelijk Thomas, Ollie en Jens voordat de eerste trip met nieuw crew diezelfde dag nog kon beginnen.

Een top zeildag: strakblauwe lucht, 18 knopen wind; die wel iets oostelijker had gekund, waardoor we uiteindelijk na een aantal slagen en met rif in t zeil het eiland van Marstrand in zicht kregen. De entree naar de haven leidde door een smalle, schilderachtige passage met rotsen aan weerszijdedie — ondanks een ruime marge op de kaartplotter —Harold de kiel toch maar een stukje deed ophalen.

De haven bood alleen nog ruimte aan lagerwal waar je door middel van een ‘hekanker’ je boot aan de steiger kon leggen. Ondanks de stevige wind, die schuin richting de kade blies, werd de Kalista professioneel achterstevoren richting de steiger gemanoeuvreerd. Met het verhaal dat er “waarschijnlijk toch geen boten meer bij komen” werden er uiteindelijk 4 lijnen uit het water gevist — elk eindigend aan een 500kg betonnen anker op de bodem van de haven —om Harold te verzekeren van een goede nachtrust.

Met de boot stevig vastgeketend kon de (verlate) borrel beginnen en na een maaltijd aan boord waren we net op tijd voor een gehaaste klim naar de top van het eiland om geheel buiten adem vanaf het fort ‘Carlstens Fästning’ de zon in de zee te zien zakken. Na dit spektakel werd de weg vervolgd naar het kleine dorpje dat aan de haven grenst waar kleine groepjes mensen terugkeerde van wat de mooiste plek van het eiland bleek te zijn om van de zonsondergang te genieten — en dat op een steenworp afstand van de Kalista. Het weerhield ons er niet van om de avond feestelijk af te sluiten door voor het eerst in lange tijd weer op een terras neer te strijken. Onder de terrasverwarmer en op gepaste afstand van groepen mensen, die het begrip ‘anderhalvemetersamenleving’ eerder associëren met een rare omschrijving van Smålanddan een besmettelijk virus, konden we eindelijk genieten van lokaal ‘Pripps blå’ bier.

Tijd voor de crew om de mand op te zoeken voor een welverdiende nachtrust. Na een heerlijke zeildag afgesloten met een vers getapt Zweeds bier en de Kalista stevig ingesnoerd kon dit niet misgaan. Het mocht helaas niet baten. De woorden “slaap lekker” en “truste” waren nog niet uitgedoofd of er kwam een oorverdovend lawaai opzetten vanaf de kade — zo’n 50 meter van ons vandaan. Een motorboot met de naam ‘Amanda’, met daarop een groep dronken zweden bleek omgedoopt te zijn tot dé afterpartyspot van Marstrand. Na een paar uur lang elke 15 minuten inslapen af te hebben gewisseld met rechtop overeind in bed wakker schrikken, keerde de rust om een uur of 3 in de nacht eindelijk weder.

Met wallen onder de ogen werd er ‘s ochtends rustig opgestaan en na een heerlijk zondags ontbijt werd de Kalista weer klaargemaakt om het water op te gaan op een dag die nog mooier was dan die ervoor. 22 graden, alweer strakblauwe lucht en dit keer een zacht briesje vanaf land van zo’n 4bft dat ons met een “knik in de schoot” langs de Zweedse eilanden tussen de scherenkust door richting Mollösund blies. Na een uur of 4 varen werd op verzoek van ondergetekende vlak voor de haven de hengel uitgegooid en binnen 10 minuten lag er een heerlijke borrelhap aan boord. Helaas bleef het bij 1 makreel en werd na een minuut of 30 de koers richting haven ingezet waar we in het prachtige vissersdorpje rond 5 uur een plekje aan de kade wisten te bemachtigen; tot Haroldsgenoegen gelukkig geen hekanker.

De vers gevangen Makreel werd vakkundig schoongemaakt en met een marinade van olijfolie, knoflook en citroen onder de gril geplaatst. Het startsein voor de borrel was gegeven. Na het eten gaf het lange Zweedse avondlicht ons genoeg tijd voor een avondwandeling over het prachtig eilandje met idyllisch dorpje waar naar schatting zo’n 130 mensen permanent verblijven. Bij de vuurtoren, die het begin van de entree richting de haveningang markeert, werd die avond door de mannen uit het gezelschap een mondelinge overeenkomst gesloten om bij het ochtendgloren aldaar een duik in het water te nemen. De weg vervolgde met een korte klim naar het uitzichtpunt waar het restant van de wandelroute van die avond werd uitgestippeld eindigend bij Mollösunds Kvarn (de 18e-eeuwse molen van het eiland).

Terug bij de Kalista werd de welverdiende nachtrust waar niemand de avond ervoor aan toe was gekomen eindelijk ingelost. In alle rust werd er aan een stuk door geslapen om de volgende ochtend topfit bij de vuurtoren te verschijnen voor de ochtendduik.

Sam