Weergaatje voor de terugtocht

Na het uitzwaaien van het jonge gezin zaterdagochtend vroeg gaan de trossen weer los. 
 

Stralsund is na 3 maal aanleggen inmiddels bekend terrein en het ruime sop lokt weer. Voorzichtig kijken we al naar onze planning voor de komende week. Immers vanuit Stralsund westwaarts betekent dat we echt op weg zijn terug naar Harlingen en helaas het einde van de mooie reis die we aan het maken zijn. Planning en de ontwikkeling van het weer en in het bijzonder van de wind is erg belangrijk. Dit heeft alles te maken met de route die ons via de Duitse Bocht en de duitse waddeneilanden naar huis leidt. De Duitse Bocht is voor alle zeilers berucht omdat je daar de wind niet tegen moet hebben dus is het weergaatje dat je kiest erg belangrijk. De vorige keer dat we daar waren hebben we de door verslechterde weersomstandigheden de Kalista in Rendsburg in het Kielerkanaal moeten  achterlaten omdat het dagen achtereen stevig vanuit het westen waaide. Pas na zes weken haar weer opgehaald en daar hebben we even geen zin in. Maar zoals gedurende de hele reis het geval is, zijn de weergoden ons wederom gunstig gezind. Er ligt een stevig hogedrukgebied boven West- en Noord-Europa dat voor zeer warm en stabiel zomerweer zorgt en gepaard gaat met een oost/zuidoosten wind. Betere omstandigheden voor een overtocht door de Duitse bocht kan je niet hebben. Dus wordt het plan gesmeed om in zes etappes op Lauwersoog aan te koersen vanuit Stralsund. Al met al mooie dagetappes van ca. 50 à 60 mijl en aangezien ook het getij qua tijdstip heel gunstig is als we door de Duitse bocht moeten kan het allemaal niet beter. 

Vanuit Stralsund steken we over naar Gedser, Denemarken op het zuidelijke puntje van het eiland Lolland. Gek genoeg zijn we wel een beetje klaar met Duitsland en het krampachtige gedoe van de mondkapjes. Zeker omdat ten opzichte van wat we in Zweden gewend waren het ook best druk is in de Duitse jachthavens. Gedser in Denemarken is weer klein en rustig en ontspannend met een leuk restaurantje in de haven en geen mondkapje te bekennen

Vanuit Gedser leidt de route naar Bagenkop op het Deense eiland Langeland waar we op bekend terrein komen. Hier zijn we in het verleden al vaker geweest. Blijft een leuk en sfeervol haventje. Inmiddels is de hittegolf die Nederland teistert ook hier beland. Zij het dat het op het water een heerlijke temperatuur oplevert en het zwemwater om ons heen alom aanwezig is.  In de ochtend om 6 uur vertrekken we in korte broek en t-shirt.

Het zeilpak is deze reis nauwelijks uit de kast geweest. Op eerdere kortere tripjes is dat wel eens anders geweest. Als we ook nog eens onderweg een bruinvis naast de boot zien verschijnen kan ons geluk niet op.
Vanuit Bagenkop gaan we richting Kielerkanaalen Rendsburg. Dit keer motorzeilend omdat de wind te zwak is om het tempo erin te houden. In het Kielerkanaal worden we door de zon geroosterd en moet het zonnescherm worden gehesen om het een beetje dragelijk te houden. Het Kielerkanaal is ca 60 mijl (100 km) lang, doorsnijdt de Duitse deelstaat Sleeswijk -Holstein en verbindt de Oostzee vanuit Kiel met de Noordzee, lees Elbe bij Brünsbuttel. Blijft bijzonder omdat dit kanaal eind 19e eeuw toch ook voor een groot deel met de hand moet zijn uitgegraven. En we hebben het over een fors kanaal ( 11 meter diep en ca 150 meter breed)waar heel grote zeeschepen en cruiseschepen dagelijksdoorheen varen.

Deze route kennen we inmiddels erg goed dus via Rendsburg waar we overnachten, varen we eind van de middag de Elbe op om vervolgens in Cuxhaven te overnachten. De plek van waaruit de meeste Nederlandse zeilers de oversteek maken. We varen inmiddels gelijktijdig op met Lars van de Laaxum. Een gloednieuwe (4 weken oud) prachtige Breehorn 48. Plaatje van een boot.

Vanuit Cuxhavenvertrekken we samen rond 8 uur in de ochtend met hoogwater en de stroom die in de Elbemondig naar buiten begint te lopen. De Elbe is een imposante rivier waar het mede door de sterke stroom van 3 à 4 knopen geweldig kan spoken. Tel daarbij op de enorme zeeschepen die de Elbe op en afvaren naar Hamburg dan voel je toch wel klein en nietig. Als we de rivier opvaren neemt de stroom en de wind van achter ons als een malloot mee naar buiten. Spectaculair zeilen we met ruim negen knopen door het water richting de Noordzee/Duitse bocht.

Jammer genoeg houdt na een uur de wind er een beetje mee op en moet de motor bij omdat we wel op tijd met hoogwater bij het zeegat van Norderney moeten uitkomen. Gelukkig trekt de wind weer aan en grotendeels zeilend met ons licht weer genua Code Zero, komen we mooi op tijd rond 6 uur in Norderney aan. Het weer is bizar mooi en ik kan me niet herinneren dat we ooit met zulk goed weer over dit stuk hebben gezeild. Enig minpuntje is dat we de wind nog wat meer zuidoost als bakstagwind hadden willen hebben omdat dat wat lekkerder zeilt dan voor het lapje. De Laaxum ligt al in Norderney want is zeker  voor de wind - mede door haar lengte- een stuk sneller. De volgende ochtend vertrekken we beide weer rond 6 uur in de ochtend (met korte broek en t-shirt op de Noordzee 😊).  Wederom voor de wind en met de code zero kunnen we zo goed als de hele route tot aan Lauwersoog zeilen. Het is geweldig. Wel begint de spanning bij het naderen van het Westgat bij Schiermonnikoog op te lopen. Dit stuk water is berucht en onze ervaringen hier in dit gebied zijn niet bepaald plezierig geweest de afgelopen jaren.Eenmaal met onze vorige boot ‘s nachts op het strand beland en gered door de KNRM, een keer in het zeegat bij Schiermonnikoog- overspoeld door een grondzee en vorig jaar midden in het Westgat een motor die uitviel doordat er lucht in de brandstofleiding ontstond door de enorm hoge golven.  Maar ok, dit keer moest het goed gaan met een noordoostenwind 4 bft. Al met al ging het goed maar de voorspelde 4 bft werd in het Westgat uiteraard 5 bft  en de zgnvoorspelling dat de golven maar een halve meter waren blijkt ook niet te kloppen, maar met een stevige vloedstroom  worden we op een onstuimig water het zeegat ingespoeld en zitten we in een mum van tijd op het veilige Zoutkamperlaag.

Het Westgat is echt het slechtste stukje water aan de Nederlandse kust en wederom nemen we ons voor dat dit de laatste keer is dat we hier doorheen gaan. Het laatste stukje naar de sluis in Lauwersoog is spectaculair zeilen, stroom mee, hoog aan de wind vliegen we over de Zoutkamperlaagrichting de sluis die per direct voor ons open gaat. Pim zal dit met afgunst lezen 😊. Moe maar voldaan leggen we aan in de jachthaven van Lauwersoog. Topsport zo’n reis, zeker na zes dagen varen. Maar met zulk mooi weer is dat zeker geen straf. Lauwersoog is speciaal, vooral door de verse vis die hier dagelijks wordt aangevoerd. Een bezoekje aan restaurant de Noorman op de buitenpier met uitzicht op het wad is inmiddels standaard. Dat geldt ook voor het menu. Garnalencocktail met vers gepelde garnalen vooraf en sliptongetjes als hoofd.

Na de culinaire woestijn in Zweden maar ook in Duitsland is het echt genieten. De Dokkumer koffie (een friese Irish coffee) als toetje op de loungebank met uitzicht op het wad maakt het helemaal compleet. 

Na Lauwersoog gaan we binnendoor over het Lauwersmeer en de Dokkumer Ee. Een aanrader voor een ieder die Friesland vanaf het water wil zien. Een oude trekvaart (dus scheepvaartverbinding) vanuit het noordelijk deel van Friesland voor vervoer van goederen vroeger richting de Waddenzee. Ook bekend van de Elfstedentocht natuurlijk met het befaamde gehucht Bartlehiem dat 2x met de schaats gepasseerd moet worden. 

Hoewel we nog een dag te gaan hebben vanuit het typische Friese dorpje Burdaard is dit de afronding van een waanzinnig mooie reis met veel hoogtepunten en Kalista die ons behoudens 2 accu’s veilig heeft thuis gebracht en ons onderweg niet in de steek heeft gelaten. Uiteraard met een goede schipper en een topmatroos. Wat een geweldig schip is het toch. Hulde aan de ontwerper en de bouwers. We hebben ruim 2000 mijl gevaren (3750 km) over zeëen, grote meren en kanalen waarvan het grootste deel in Zweden. Het was het alternatief voor het rondje Engeland dat in het pre-coronatijdperk het oorspronkelijke plan was. Achteraf misschien wel een ‘blessing in disguise’ want wat was het mooi! Wat een avontuur en wat was het leuk om onze jongens met hun dames aan zowel  de westkust van Zweden als in Rügen aan boord te hebben met als hoogtepunt een weekje met onze voorbeeldige kleindochter Lore van bijna 5 maanden. Haar zee- en zeilbrevet ligt met een strik eromheen klaar. 

Ten slotte want dit het laatste blog. Dank aan de opstappers Han, Pim en Jaap in het bijzonder voor de gave overtocht met elkaar naar Göteborg en HW voor de gezelligheid rondom Stockholm. Dank ook aan alle meelezers van ons reisblog en al jullie hartverwarmende en leuke reacties. We gaan elkaar snel zien!

Een hartelijke zeilgroet aan jullie allen, 

Harold en Liesbeth