Rörö -Göteborg

Een aantal dagen voor onze komst waren de weersvoorspellingen vrij duidelijk en de zin die dagelijks door Harold als een mantra werd uitgesproken luidde dan ook: “vanaf vrijdag wil je niet meer op het water zitten”. Een korte maar zeer hevige regenbui op woensdagavond liet over deze voorspellingen geen misverstand bestaan en het was dan ook kraakhelder dat op donderdag onze laatste zeildag was aangebroken. De tocht naar Gothenburg zou worden ingezet. Gelukkig lag Rörö op een spreekwoordelijke steenworp afstand van de haven van Gothenburg (Långedrag), wat ons de ruimte gaf om nog een wandeling te maken rondom dit prachtige eiland. 

Het eiland Röro is eigenlijk een groot natuurreservaat met een klein haventje dat grenst aan een dorpje met circa 250 inwoners. Via een hek in de afrastering die om dit dorpje loopt betreed je het natuurreservaat dat bestaat uit langgerekte keienstranden die worden afgewisseld door rotsachtige heuvels met hier en daar stukken grasvlakte — het heeft wel wat weg van de Schotse Hooglanden. Het reservaat huist een zestal wilde paarden — of eigenlijk pony’s volgens paardenkenner Chloë — een aantal schapen en, gek genoeg, een Koekoek. 

Het eind van onze wandelroute leidt ons door een prachtig bos waar we met het geluid van wind en zee ons even wanen op landgoedDen Treek met het geluid van de A28 op de achtergrond — het is maar waar je naar verlangt zo na een paar dagen op het water. Bij de haven aangekomen moeten we er toch echt aan geloven en wordt de Kalista klaargemaakt voor vertrek.

De wind staat gunstig en binnen een kleine 2 uur komt de haven van Gothenburg in zicht. Aan de horizon beginnen zich al de eerste tekenen te vormen van het slechte weer dat op komst is. Vanavond zijn we safe maar morgen slaat het echt om, aldus onze lokale weerman aan boord. Op een half uur varen van de haven realiseert Chloë zich dat ze de hele vakantie nog niet achter het roer heeft gestaan. Niet veel later manoeuvreert ze de Kalista kundig tussen 2 kruisende Stena Line ferry’s en een containerschip door en voor we er erg in hebben varen we de haven Långedrag binnen. Terwijl de Kalista wordt vastgelegd en voorbereid voor een aantal dagen in de haven — eindelijk in een box dit keer — klimt er een vriendelijk gezicht uit de kajuit twee boten naast ons. We worden uitgenodigd voor een welkomstborrel aan boord van zijn Malö 45. Het wordt al snel duidelijk dat de beste man vooral graag zijn eigen verhalen met ons wil delen, maar het is dan ook niet niks wat hij van plan is. Over een paar dagen zal hij met zijn vrouw beginnen aan een reis rond de wereld die een jaar of 3 á 4 zal duren, te beginnen met een tocht richting de Caraïben. Even zie ik mijn moeder wit wegtrekken, maar na geruststellende woorden van mijn vader dat hij toch echt een kustzeiler is, begint de kleur weer terug te komen.

Een druilerige vrijdagmiddag wordt gebruikt om de stad Gothenburg, of Göteborg (spreek uit: joeuteborj) in het Zweeds, te verkennen. Het is niet de mooiste stad en het grauwe weer helpt op zo’n moment natuurlijk niet echt mee, maar als er dan een waterig zonnetje door de bewolking breekt begint de stad toch een beetje te leven. Ondanks dat besluiten we toch maar te gaan eten bij een simpele pizzeria vlakbij de haven, waar we uiteindelijk een verrassend goede pizza voorgeschoteld krijgen.

Zaterdag, terwijl de zoveelste regenbui boven ons hoofd tegen de luiken tikt, check ik ons in voor onze terugvlucht naar Amsterdam. De laatste hoofdstukken van de boeken waar eenieder eerder die week aan begonnen was — of het derde boek voor Chloë die ochtend — worden geklaard en het reddingsvest dat een aantal dagen eerder door mij aan een praktijktest werd onderworpen wordt weer in gereedheid gebracht. Als de regen eindelijk stopt is het tijd om ons te begeven naar het havenrestaurant waar we onder het genot van een heerlijk stuk Heilbot deze fantastische week afsluiten.

Kalista bedankt!

Sam